1 - هندی‌ها تاکنون چندین بار در مواقع حساس و سر بزنگاه که مذاکرات خط لوله گاز به مراحل مناسبی رسیده، به بهانه‌های مختلف از مذاکرات کناره گرفته و سپس با گرفتن امتیازهای مناسبی از ایران و پاکستان به میز مذاکره برگشته‌اند.
در حالی که سال گذشته 3 کشور از نهایی شدن مذاکرات خبر می‌دادند به ناگهان هندی‌ها از میز مذاکرات کنار کشیدند و خواستار ارائه تخفیف از سوی ایران و پاکستان شدند. بنابراین، در شرایطی که مشخص نیست این بار هندی‌ها چه امتیازی گرفته‌اند که راضی به بازگشت به میز مذاکره شده‌اند، این انتظار از رئیس‌جمهوری وجود دارد که در سفر به دهلی‌نو از حق ایران دفاع کند و برای جلب رضایت هندی‌ها از هرگونه تخفیف به این کشور خودداری کند، چرا که گاز ایران بی‌خریدار نمی‌ماند.
2 - از سال گذشته که انتقاداتی جدی نسبت به ارزان‌فروشی ایران در قرارداد خط‌لوله صلح مطرح شد، تاکنون پاسخ شفافی از سوی دولتمردان به ابهامات درخصوص نحوه قیمت‌گذاری گاز صادراتی به هند و پاکستان داده نشده و در این شرایط، سخن گفتن از نهایی شدن مذاکرات سه‌جانبه آن هم در حالی که هند چند ماهی است در مذاکرات غایب بوده، مطمئناً تردیدبرانگیز است.
به زبان صریح‌تر، درصورتی که 3 کشور از توافق بر سر این طرح سخن بگویند، این سؤال مطرح می‌شود که آیا هند پس از چند ماه غیبت از مذاکرات، از مواضع خود کوتاه آمده و با شرایط ایران و پاکستان موافقت کرده یا اینکه دهلی‌نو توانسته بار دیگر از تهران و اسلام‌آباد امتیازهای جدید از نوع تخفیف کسب کند؟
3 - «جایگزینی صادرات فرآورده‌های نفت ، گاز و پتروشیمی به جای صدور نفت خام و گاز طبیعی»؛ این عبارت یکی از مهم‌ترین بندهای سیاست‌های کلی نظام جمهوری اسلامی ایران در مورد انرژی مصوب سال 1377 است که در سال 1379 توسط مقام معظم رهبری تایید و ابلاغ شده است. در این سیاست‌ها که متأسفانه مورد بی‌توجهی قرار گرفته، بر فاصله گرفتن کشور از صدور مواد خام تاکید شده است. مطمئناً صدور گازطبیعی به هند و پاکستان با این بند از سیاست‌های کلی کشور در مورد انرژی، مغایر است.
قاعدتاً توجیه دولت در انتقال گاز به هند و پاکستان، مزایای سیاسی آن است. در شرایطی که نهادهای نظارتی نیز این طرح را مورد بررسی قرار داده‌اند، سؤال مهم این است که چرا تاکنون درخصوص مزایای سیاسی این طرح هیچ‌گونه مطالعه کارشناسی دقیقی صورت نگرفته تا همگان مطلع شوند که آیا واقعاً مزایای سیاسی این طرح به نادیده گرفتن بند مهمی از سیاست‌های کلی کشور در بخش انرژی می‌ارزد یا خیر؟
